In Nederland waren we nooit zo van de sociale media. Maar sinds we geëmigreerd zijn, ben ik een grootgebruiker. Facebook is enorm populair in Portugal en de belangrijkste informatiebron om te weten wat er gaande is in de omgeving. Op Facebook heb ik ook leuke groepen gevonden met andere DIY-ers, kippen-fans, bijenhouders en bureaucratische hordelopers die hun weg in Portugal proberen te vinden.
Eén van die groepen is NCA Portugal. Zij zijn niet alleen een FB-groep, maar ook een officiële vereniging van Nederlandstaligen in Portugal. De vereniging geeft elke maand een magazine uit, Blik op Portugal, met persoonlijke verhalen, interessante weetjes, tips en columns. En je raadt het al, vanaf deze maand schrijft Dona Rolha elke maand een column over onze integratiebelevenissen.
Dus word lid om het hele magazine te lezen en te genieten van alle voordelen van het lidmaatschap.
Ze organiseren van alles; informatiedagen, webinars en gezellige bijeenkomsten.
Meer info: ncaportugal.com
Portugees woordenlijstje over media
| sociale media | redes sociais |
| een blik werpen op iets | dar uma olhada em algo |
| magazine | revista |
| artikel | artigo |
| column | crónica |
| abonnement | assinatura |
Column van Dona Rolha in Blik op Portugal, september 2022:
Não percebo patavina
‘Nee joh, dat is de glimlach van een migrant!’ dacht ik bij een interview met 3e generatie migranten. Daarin spraken jonge Nederlanders met afschuw over de nederige houding die hun ouders of grootouders hadden aangenomen. Met zo’n slappe glimlach, afwachten en vooral geen uitgesproken mening.
Nu ik bijna 5 jaar immigrant ben, weet ik dat die glimlach niets met een nederige houding te maken heeft. Ik heb hem ook regelmatig op mijn gezicht. Het is de ‘não percebo patavina’ glimlach, waarmee ik verhul dat ik ‘er geen snars van begrijp’.
Ik haat die glimlach en toch trek ik hem op mijn gezicht wanneer het Portugees wat ingewikkeld wordt. Bijvoorbeeld, als we de eigenaar van een naburig landje spreken, die met de rest van het dorp in onmin leeft. Of als iemand uit mijn yogaklasje vertelt over een ziek familielid. Of als we in het lokale restaurant verstrikt raken in een discussie over sociale premies.
Kortom, van die gesprekken waarin je meer nuance of juist pittige repliek wilt geven, maar waar je simpelweg de woorden niet voor hebt. Dat je als buitenlander de taal niet volledig machtig bent, daar heeft elke Portugees wel begrip voor. Maar men heeft niet in de gaten, dat ik daardoor mezelf niet volledig kan laten zien.
Uit ongemak komt dan die stomme, onnozele glimlach op mijn gezicht. En sta ik schaapachtig, met mijn hoofd een beetje te jaknikken.
Mijn kijk op het thema ‘integratie’, is veranderd sinds ik zelf migrant ben. De mate waarin je integreert is afhankelijk van jezelf, maar ook van je omgeving.
Het eerste jaar dat we in dit kleine dorp woonden, bekeken de buren ons alsof we buitenaardse wezens waren. Pas sinds 3 jaar wisselen we wat groente en fruit met ze uit. En pas sinds een jaar worden we gevraagd om ook mee te helpen bij het schoonmaken van het kerkpad. De dorpsgenoten hebben ons lang als katten uit de boom gekeken. En ik geef ze groot gelijk.
Tegelijkertijd, hebben we vrienden gemaakt met Portugezen die net als wij uit de stad komen of iets van de wereld hebben gezien. Daar is het contact makkelijker mee, te meer omdat we op het Engels kunnen terugvallen.
Maar ik weet, dat ook zij op een gegeven moment die onnozele glimlach beu zullen zijn. Daarom neem ik me elke dag weer voor: Vou estudar português com mais afinco!