Vandaag is het de eerste dag dat we in Portugal wonen. Gisterenavond reden we met onze auto vol kamerplanten en andere kwetsbare spullen, ons landje op. Ons nieuwe thuis.
Het is amper te beschrijven hoe dat voelt. Maanden, zo niet jaren, hebben we naar dit moment toegeleefd. En nu het zover is, staan we nog stijf in de regelstand: auto uitpakken, kampeerbed in orde maken, checken of alles nog is zoals we het achter hadden gelaten, water tappen en uiteindelijk doodmoe je bed opzoeken: niets romantisch, euforisch of verhevens aan.
Hoe het begon…
In 2007 leerden wij, Nuno en Dona, elkaar kennen en al bij de eerste date kwam het ter sprake dat we allebei wel eens in het buitenland wilden wonen. Bij de tweede date maakten we al een top 5 van mogelijke landen. En anderhalf jaar later, bestond onze vakantie uit een verkenningstocht door Noord-Portugal en Galicië. Het was januari, het was in alle turismo-rurals steenkoud en vanwege de sneeuwval wijzigden we nog weleens van koers.
Ik herinner me dat we op de snelweg reden ergens tussen Braga en Viseu. We reden door een dikke mist en hadden geen idee in wat voor landschap we reden. Ik denk dat daarom in de jaren hierna dit gebied van Portugal nooit onze interesse heeft gehad. Al vanaf de eerste kennismaking was het een blinde vlek.
Op een goed moment moest ik heel nodig plassen. De eerstvolgende snelweg-stop was nog ver weg. En dus namen we op goed geluk de eerste afslag en zo waar, er stond direct een aanwijsbord naar een restaurant. Rijdend over de provinciale weg doemde een onverlicht gebouw op. Er stonden wat bomen voor die zwart afstaken tegen de dikke witte mist. Het leek alsof alleen de bar open was, waar wat gure types voor stonden. Ik had er geen vertrouwen in dat ik een schone WC binnen zou vinden en liep terug naar de auto. “ik hou het wel op” en we reden weer terug naar de snelweg.
Een paar maanden geleden reden we van ons huis richting Viseu. We namen de provinciale weg om tol te besparen en meer van onze nieuwe woonomgeving te zien. Net voor het stadje Castro Daire ligt langs de N2 een groot restaurant, wat er vaak wat verlaten uit ziet. En opeens zag ik het: hier waren we al onze eerste vakantie geweest!
Bijna 9 jaar, 33 bezichtigen, 3 bijna gekochte huizen en ontelbare zoektochten op internet later, wonen we dus nu in de blinde vlek.
Isn’t that ironic
Alanis Morissette