Hoe we ons huis in Portugal vonden

Het is ons welgeteld 1 dag gelukt: We hadden gefantaseerd dat we na alle drukte bij aankomst hier minstens 1 week in de hangmat zouden liggen. Maar de gedachte dat onze zeecontainer misschien vandaag aankomt in de haven van Porto, Leixões, ontnam ons de rust. Terwijl we de ruïne poetsen en de nodige voorbereiding treffen om de container te kunnen gaan uitladen, komen herinneringen boven aan onze weg hier naar toe.

De grote omweg

Na onze eerste verkenningsreis door Galicië en Noord-Portugal, wisten we in ieder geval dat we in Portugal wilden gaan wonen en dat we een krot wilden kopen om in 5 jaar te verbouwen. Na 5 jaar zien we wel weer verder: blijven, verhuren of verkopen.
Dat is bijna 9 jaar geleden. In 5 jaar tijd deden we 33 bezichtigingen en hadden we 3 huizen bijna gekocht. We zochten voornamelijk in de afgelegen landelijke gebieden van Noord en Midden Portugal, waar de prijzen laag zijn.

De eerste zoektochten begonnen bij pureportugal.co.uk. Deze site was toen net opgezet door een Engels koppel, met daarop veel aanbod van ruïnes in de omgeving van de Serra da Estrela. En hoewel we toen nog niet direct wilden emigreren, overtuigde Nuno mij ervan dat het slim was om wel al iets te kopen. Dan konden we alvast bomen planten, die dan hopelijk schaduw en fruit zouden geven als we er ons definitief zouden vestigen.

bijna-gekocht-huis#1

Goed punt, dat leidde tot bijna-gekocht-huis#1. De eerste kanshebber stond in de omgeving van Gouveia, aan de noordhelling van de Serra da Estrela.

7 hectare land voor een vraagprijs van €30.000,-. We konden het niet geloven dat je zoveel land kon kopen voor dat geld. Met een bron, een woonhuis, 2 ingestorte watermolens en nog een ingestorte schapenschuur. We zijn er bijna een jaar zoet mee geweest. Eerst uitzoeken bij de gemeente om te vragen wat er bijgebouwd kon worden, checken of het waar is wat de verkoper zegt, plannen maken, nog een keer kijken, onderhandelen over de prijs, op zoek naar een advocaat, nog een keer vragen naar de officiële documenten van het landje, een NIF aanvragen, voorlopig koopcontract proberen te krijgen, bellen, vragen, plannen, bellen, vragen, plannen.

In augustus 2011 reden we met een auto vol verwachtingen naar de camping van Gouveia. In de hoop dat onze fysieke aanwezigheid het in het slop geraakte koopproces vlot kon trekken. De prijs was rond, een advocaat was geregeld, wij bezaten over de juiste papieren om een huis in Portugal te kunnen kopen, alleen het opstellen van het contract en het laten passeren moest nog even gebeuren.

We hadden een afspraak met de verkoper bij het gemeentehuis, maar hij liet op zich wachten. Als ik hem bel, komt hij opeens met de verrassing dat iemand uit België, waar hij op dat moment ook is, hem € 10.000,- meer wil betalen voor het landje. Gelukkig was het zwembad van de camping gevuld met heel koud water; daar hebben we onze woede kunnen afkoelen.

Achteraf gezien vermoedden we dat het vanaf het eerste moment al niet in de haak was. Er waren geen officiële papieren en omdat we daarom bleven zeuren, werd de verkoper steeds minder bereikbaar. Daarnaast bleek onze, bij toeval gekozen, advocaat ook de advocaat te zijn van de verkoper. En kans is groot dat het verhaal van een 2^e verkoper alleen bedoeld was om ons meer te laten betalen.

Gelukkig heeft elk nadeel ook zijn voordeel: Dankzij deze ervaring, zochten we eerst naar een goede advocaat voordat we verder gingen zoeken. Dat werd een Nederlands sprekende advocaat in Pombal, die opgroeide in de stad van Johan Cruijff.

bijna-gekocht-huis#2

De jaren er na werden we meer en meer bedreven om via internet huizen te zoeken. Serra da Estrela bleef ons trekken en via era.pt, remax.pt en pureportugal.co.uk, vonden we altijd wel weer een reden om naar Portugal te reizen en huizen en landjes te bezichtigingen. Ik vond het een geweldig vakantie-activiteit. Van die dagen dat je door een lokale makelaar in een jeep op sleeptouw werd genomen om niet alleen naar de huisjes te kijken die we hadden geselecteerd, maar ook die van zijn neef, beste vriend en buurman. We zijn op prachtige plekken geweest met hele aardige, behulpzame makelaars en verkopers. Maar het werd het allemaal niet.
Tot dat ik bij bijna-gekocht-huis#2 kwam.

Hoog in de bergen van de Serra, in een mooi afgelegen kommetje stond een ‘little house on the prairie’ schuur. Een indrukwekkende plek, met een mooi stuk land erbij en water. Vraagprijs €25.000,-.

Te mooi om waar te zijn? Dankzij bijna huis #1, wisten we al dat de Serra da Estrela een nationaal park is en daardoor beschermd wordt door speciale regelwetgeving. Het park is opgedeeld in zones, met 4 beschermingsniveaus. Ik had al vaak contact gezocht met het kantoor van het Nationaal Park in Seia. En nadat we ons bod hadden neergelegd, lukte het eindelijk om daar op afspraak te komen. Ons gedroomde huis lag op 4 meter van de grens van de zone met het hoogste beschermingsregime: er binnen dus. Kortom, we hadden er nog geen WC kunnen aansluiten, geen zonnepaneel mogen neerleggen, laat staan er permanent mogen wonen. En dat vertellen die behulpzame makelaars je vaak niet. Gelukkig konden we het bod nog intrekken.

bijna-gekocht-huis#3

De jaren erna werden we in beslag genomen door het leven in Nederland en lag onze zoektocht naar ons huis in Portugal even stil.
In 2012 waren we er weer, eerst maar eens op vakantie waarin we in 3 weken van noord naar zuid trokken. In de eerste dagen verbleven we in de Serra de Montemuro, op ongeveer 1,5 uur rijden van Porto. Een prachtig klein gebergte waarover leuk wordt geschreven in de wandelgids Noord-Portugal.

We verbleven in Espiunca waar je tegenwoordig de Passadiços do Paiva kunt starten of eindigen. Het huisje was ook al zo’n bron van inspiratie en na deze vakantie, richtten we onze pijlen op dit gebied.

Wederom via pureportugal.co.uk vonden we een grote ruïne in de buurt van São Pedro do Sul. Bijna-gekocht-huis#3. Prachtig afgelegen, mooie plek, privé ligging aan een bergrivier: fantastisch.

Gelukkig waren we ondertussen al gepokt en gemazeld. Vóórdat we een bod deden, lieten we vallen dat onze advocaat graag de papieren wilde zien. Als donderslag bij heldere hemel kregen we het bericht dat de buurman van de verkoper het landje wilden kopen en die heeft volgens de Portugese wet het eerste recht.

Ons droomhuis

Daarna wijzigden we onze strategie. We bekeken de advertenties op idealista.pt en olx.pt en wisten zonder de verkopers of makelaars te bellen, vaak te achterhalen waar het huis ongeveer stond. We reden er langs en pas als we echt dachten dat het de moeite was namen we contact op met de makelaar. Dat was het meestal niet, totdat…

In april 2014 waren we een week in Arouca op huizenjacht. Het regende al dagen pijpenstelen. Het zag er niet naar uit dat het ergens in de Serra de Montemuro droog zou worden. Dus reden we de berg over richting het noorden naar de Douro vallei.

Als we de bergpas over rijden, begint de zon zowaar te schijnen. We dalen de berg af richting de rivier. Het landschap is verrassend, groen met veel eiken en kastanjes en opvallend weinig eucalyptus bomen. Ik kijk vanaf de weg een bergvallei in en zie daar opeens een huis staan dat we ook op internet hebben gezien, maar op de reservelijst staat. (boven budget)
Ik wijs Nuno de eerste beste afslag waar we naar beneden kunnen om een kijkje te nemen. Als we aankomen en bij de kapel die boven het landje staat, het een beetje kunnen bekijken, zien we een regenboog en weten we het eigenlijk al: We hebben ons huis in Portugal gevonden.

share: