grondwerk

Rugpijn houdt me vandaag binnen, gisteren ook en waarschijnlijk morgen ook.
Het is een rugpijn die ik al lang niet meer heb gevoeld. Een fysiotherapeut noemde het ooit spit. Ik kan er amper door bewegen, het zeurt heel de dag door. En ik weet precies waardoor het komt:

Dankzij de COVID-19 maatregelen ga ik al 8 weken niet naar yoga. En omdat we nergens heen mochten en niemand bij ons meivakantie kon komen vieren, hebben we veel zwaar werk verzet. En met name grondwerk. Ik schat, dat we minstens 8 kuub zand, aarde, grind, beton en cement hebben gegraven, geschept, gestort en verplaatst. Allemaal met de hand, een schep en een kruiwagen. Mijn rug is er klaar mee en mist de yoga!

Grondwerk

Het rottige van grondwerk is dat we het niet hadden voorzien én dat we er straks niets meer van terugzien. Al tijdens onze eerste winter zagen we hoe, na veel regen, het water door de muren van de begane grond naar binnen sijpelde. Als we hier ooit een leefbare ruimte van willen maken, moesten daar dus iets aan doen. Dat hadden we niet voorzien…
De muren liggen als het ware in de berg, dus ondergronds. En om ze waterdicht te maken lieten we vorig jaar een stuk grond afgraven, zodat we erbij konden.

Een andere belangrijke ingreep om het binnen droog te krijgen, is het water weghouden van het huis. Nu had het huis oorspronkelijk geen dakgoten, dus liep de regen zo, hup, van het dak de grond in, en vervolgens het huis in. De kunst is dus om de regen via dakgoten, regenpijpen en afvoeren weg te loodsen van het huis. En nu we alles nog makkelijk open kunnen leggen omdat er geen bestrating is, moet het ondergrondse werk nu gedaan worden.
En als we dan toch bezig zijn met graven, dan ook nog maar ons toekomstige riool (oftewel septisch afvalwatersysteem). En zo stapel je al snel veel werk op, omdat het handig is om het in één keer te doen. Met het idee dat we daarna de tuin niet meer overhoop hoeven te gooien.

Rapaz com maquina

Gelukkig hadden we bij dit alles hulp van een man met een graafmachine. Vier jaar geleden kwam hij voor de eerste keer bij ons om een sleuf te graven voor de aansluiting op het elektriciteitsnet. Een buurman had deze ‘rapaz com maquina’ voor ons gecharterd. De jongen (rapaz) is ondertussen getrouwd en heeft een kind. En omdat we nu toch echt wel beter Portugees kunnen spreken, wordt het contact ook makkelijker en leuker.

André lijkt wel één met zijn machientje. Zonder uit te stappen, graaft hij een terras kaarsrecht af en zorgt hij dat de nieuwe bodem waterpas is. En, waarschijnlijk in tegenstelling tot onze buren, vragen we hem altijd om oude planten, wijnranken en struiken, met beleid weg te scheppen, zodat wij ze op een andere plek een nieuw leven kunnen gunnen. Dat doet hij echt heel secuur en daarmee hebben we toch 3 stokoude wijnranken, rozenstruiken en een jasmijn gered. Daarom durfden we hem wel te vragen of hij ook een vijgenboom kon verplaatsen…

De vijg is een leuk boompje, maar zijn standplaats was echt rottig. Pal naast een stokoude cordyline australis, die er misschien al 80 jaar staat, pal naast de oude wasplaats en pal voor het mooie uitzicht vanuit het huis naar de vallei. Met de hand uitgraven zou een heidens karwei zijn, als het al zou lukken, want ondergronds lagen enorm grote granieten stenen rond de vijg. In de winter hadden we al een deel van de wortelkluit afgegraven, om de nieuwe aanmaak van wortels te stimuleren. En het zou beter zijn geweest als we hem verplaatsen tijdens zijn winterrust. Toch waagden we het er nu maar op, want volgend jaar staat het huis hopelijk in de steigers voor het werk aan het dak. En dan kunnen we er slechter bij.

Na de verhuizing bleek de vijg helemaal geen boompje, maar al heel groot te zijn. Ondertussen heeft hij zijn blad verloren door de klap en proberen we hem met regelmatig water geven in leven te houden. We duimen…

Daarna groef André alle andere gaten en sleuven waarvoor hij eigenlijk gekomen was. In de 4 dagen erna sloten wij alle buizen op elkaar aan checkte alles 3 keer of het niet lekte en toen kon de boel weer dicht. Een deel met de hand, maar gelukkig deed André het grootste gedeelte met het machientje. Tot slot lieten we hem de betonnen buizen uit onze oprit trekken zodat we de dagen erna tenminste nog een beetje door kon werken met de schep en kruiwagen…

Bijna niets meer van te zien

In Nederland zie je eigenlijk nooit een huis zonder regenpijpen en ondergrondse leidingen. Maar dat is hier in Portugal nog helemaal nog niet zo gebruikelijk. Dat wij alle leidingen wegwerken in de grond, is vrij uniek. En dat we voor een modern, goed werkend afvalwatersysteem hebben gekozen, ook.
Maar ik vind dat mooi, die kleine verschillen. Als je ergens woont waar de aarde grotendeels uit rots bestaat dan ga je toch geen leidingen ingraven?! En het regenwater loopt vanzelf wel van de berg af… En als je ergens woont waar het zo plat is dat je alles kunt zien, dan ga je toch geen leidingen boven de grond laten lopen?! Het regenwater pomp je gewoon naar zee… Voor allebei is wat te zeggen of iets tegenin te brengen. In ieder geval zijn wij binnenshuis straks van het regenwater af.

En over regen gesproken, na morgen klaart het hier eindelijk op en zal de tuin zich gaan herstellen.
En mijn rug ook.
En de wereld hopelijk ook, na deze vreselijke crisis.
#Tudovaificarbem, zoals hier overal staat: Alles gaat goed komen.

Portugees over grondwerk:

14 mei 2020

share: