Toevallig had ik die ochtend nog gekeken hoeveelste ik stond op de wachtlijst voor mijn liesbreuk operatie: nummer 58. Dus ik was zeer verbaasd toen ik ’s middags iemand aan de lijn had van het ziekenhuis in Lamego. Of ik de volgende week kon komen voor de operatie?
Oké…
Hoe zijn de ziekenhuizen in Portugal?
Het was minder erg dan ik vreesde. In Nederland ben ik maar 1 keer geopereerd, dus echt veel vergelijkingsmateriaal heb ik niet. Het grote verschil is natuurlijk dat ik in Nederland alles en iedereen versta, dus ik voelde me daar minder onzeker en minder kwetsbaar.
Wat ik ook bijzonder vind is dat de Nederlandse ziekenhuizen een soort ontmoetingsplekken zijn. Met een grote aankomsthal met winkeltjes, koffietentjes of restaurants. Met gezellige zithoekjes waar patiënten hun bezoek kunnen ontvangen, met mooie plantenbakken. Dat is niet het geval in de publieke ziekenhuizen die ik in Portugal gezien heb. Daar is het verre van gezellig.
In de periode dat ik geopereerd werd, was het zelfs chaos op de eerst hulp posten in de Portugese steden. Met als dieptepunt dat een pasgeboren baby overleed in een wachtende ambulance. Er is een enorm tekort aan personeel, waardoor de ziekenhuizen de stroom patiënten niet aankunnen. Een vriendin vertelde dat haar opa in Porto drie dagen op de eerste hulp had moeten wachten, voordat een dokter hem kon onderzoeken. Gelukkig had hij wel een bed aangeboden gekregen. Maar het was afgrijselijk geweest, vertelde ze.
(Extra reden om voorzichtig te zijn in het verkeer, op de bouwplaats, in de tuin en rond het huis, want de EHBO post is de laatste plek in Portugal waar je terecht wilt komen.)
Daartegenover staat dat de publieke ziekenhuizen in de tweede helft van 2022 een record aantal operaties hebben uitgevoerd. Het hoogste aantal sinds 2013. En daar was ik er dus 1 van.
Geopereerd in Lamego
Het ziekenhuis in Lamego is vrij klein en pas sinds 2021 voeren ze er ook poliklinische ingrepen uit. Het is een dependance van het grotere ziekenhuis in Vila Real.
Op de dag van de operatie moest ik me aan het begin van de middag melden.
We namen plaats in de wachtkamer van de polikliniek, waar we moesten wachten tot ik geroepen werd. Op dat moment kreeg ik een locker toegewezen in de wachtkamer en moest ik mee met de verpleegster. Zij gaf me een zak voor mijn kleren en operatiekledij: een papieren onderbroek, een hemd, slippers, een haarnetje en een papieren omslagdeken.
Daarna legde zij mijn persoonlijke spullen in de locker. Ikzelf moest wachten in een zithoek op de gang met de andere patiënten.
Eén voor één moesten we naar een kamertje, waar maar liefst 5 mensen me bestookten. De een moest een vragenlijst met me doornemen, een ander mijn hartslag en bloeddruk meten, een ander moest het infuuskoppelstuk aanbrengen en de anderen weet ik niet meer. Dit ging allemaal in het Portugees!
Terug op de gang kwam een half uur later de anesthesist bij me langs. Ze adviseerde me een ruggenprik als verdoving en gaf de redenen waarom. Gelukkig sprak zij goed Engels zodat ik kon checken of ik het allemaal goed had begrepen. Ze drong nogal aan en ik liet me overtuigen.
Iets daarna was ik aan de beurt. De verpleegster bracht mijn leesbril en boek naar mijn locker. Ik kreeg nog een goedje via een infuus en mocht ik door naar de operatiekamer. Maar toen ik naar binnenliep kreeg ik het even te kwaad. Ik voelde me als een lam dat naar de slachtbank werd gebracht. De anesthesist ving me op. Nadat ze me geruststelde, zei ik dat ik toch liever onder narcose ging. Dat was geen enkel probleem en het laatste wat ik meekreeg, was dat ze me zachtjes over mijn slaap aaide.
Een uurtje later werd ik gewekt en moest ik nog een goed anderhalf uur wachten voordat ik ontslagen werd. Ik kreeg een zak pijnstillers mee en instructies. En toen mocht Nuno me naar huis brengen. Na een goede eerste nachtrust, voelde ik me lang niet slecht, maar wel beurs.
Ondertussen is de wond mooi genezen. In het lokale gezondheidscentrum hebben ze de eerste weken het verband verwisseld en de wond gecontroleerd. Zij haalden ook de hechtingen eruit. Pas over een aantal weken moet ik op controle bij de chirurg, die ik tot nu toe nog helemaal niet heb gezien!
In voorbereiding van dit verslag, vond ik een reportage van TV zender SIC over de poliklinische afdeling van Lamego. Daarin zijn alle kamers waar ik ben geweest te zien. Een absurd idee, omdat ik de helft van de tijd van de kaart was. Maar ik heb het overleefd. En met een beetje mazzel kan ik dit jaar weer helemaal mijn mannetje staan op de steiger.
Handige link
Als je ingeschreven staat bij de Portugese Publieke gezondheidszorg, dan kan je inloggen op een persoonlijke pagina via deze link: Área Pessoal do SNS24 – Login
Je kan daar onder andere een aanvraag doen voor een afspraak met je huisarts, een herhaalrecept vragen en, zoals ik, kijken wat je positie is op de wachtlijst.
Hier kan je lezen hoe we ons inschreven bij Portugese Publieke gezondheidszorg: Inschrijving gezondheidszorg
En over de aanloop naar de operatie: Lappenmand